Ο Μπιλάκος έδειξε το χαζοχαρακτήρα του από την πρώτη εκείνη μέρα που ο άνθρωπός μου (Α) τον έβαλε στο αμάξι. Μια ψευτομαγκιά δηλαδή κι ένα παράπονο, που σε συνδυασμό με τις 3 τότε εβδομάδες ζωής του τον έκαναν να φαίνεται τουλάχιστον γελοίος.

Όσο περνούσε ο καιρός, η Α δέθηκε η αλήθεια είναι με τον μπουμπούνα, όχι τόσο όσο μ'εμένα, αλλά αρκετά ώστε να έχει την έννοια του.

Σ'αυτό βοήθησε η σταδιακή βελτίωση της βλακείας του, συγγνώμη, του χαρακτήρα του ήθελα να πω. Ναι, ο Μπιλάκος είχε έμφυτα προβλήματα που πολλά σκυλιά αντιμετωπίζουν και κάνουν τους ιδιοκτήτες τους στην καλύτερη να χτυπάνε το κεφάλι στον τοίχο, στη χειρότερη να εξηγούν στον κάθε "φιλόζωο" που τους κατηγορεί για κακοποίηση πως μερικά σκυλιά κουβαλάν ζαβά γονίδια.

Τι φρούτο λοιπόν είναι ο Μπιλάκος;

Ο Μπιλάκος καταρχάς είναι ένα απλό και ταπεινό μηλαράκι. Είναι ο αόρατος σκύλος, απ'αυτούς που τους βλέπεις και μετά από 5 λεπτά δεν τους θυμάσαι καν. Όπως τα λέει και η Α στην φωτογραφία του στο facebook, είναι αδιάφορος. Όχι γιατί έχει κάποιο φοβερό ελάττωμα, αλλά γιατί πέρα από την ψυχούλα του δεν έχει κάτι άλλο φοβερό και τρομερό να επιδείξει.

Είναι απ'αυτούς που ντεμέκ τα βάζουν με τον εχθρό, αλλά τα βήματά τους είναι ολοένα προς τα πίσω. Είναι απ'αυτά τα σκυλοθύματα που τα γεμίζουν σημάδια και τα τραμπουκίζουν, ο εύκολος στόχος δηλαδή, αλλά σείεται ολόκληρος από χαρά μόλις βλέπει τους "φίλους-τραμπούκους". Έχει πιάσει τόσο πολύ το νόημα, που όταν τον κυνηγάνε, κλαίει πριν καν τον πιάσουν. Επίσης κλαίει χωρίς καν να τον αγγίξουν, μ'ένα παράπονο που θα σε κάνει ή να γελάσεις ή να τον πάρεις αγκαλιά. Είναι η προσωποποίηση της αφέλειας και της χρυσής καρδιάς.

Ας πούμε ότι γεννήθηκε μέσα Ιούλη ο Μπιλάκος. Αυτό σήμερα τον κάνει 8 μηνών. Σήμερα λοιπόν, μετά από 8 μήνες εντατικής δουλειάς και διαφόρων τεχνασμάτων, έχει φτάσει για την Α να είναι κακός μπελάς. Δηλαδή, την βλέπει και δεν ξεκολλάει από πάνω της. Έλα όμως να τον δεις με άλλον άνθρωπο, θα πεις πως τον βασάνισε ο χριστιανός. Υπάρχει φράση γι'αυτό, λέγεται "όπου φύγει φύγει". Επίσης, στους 8 μήνες ζωής του, το μόνο έξτρα που έχει μάθει είναι να κάθεται και να κάνει "high 5" με τα δυο του πόδια. Αυτό.

Η έννοια του ανθρώπου μου

Τι θα ήθελε άραγε τούτος ο κεφάλας; Χμ.. Σίγουρα δύο και ιδανικά 3 πράγματα.. Πρώτον, υπομονή. Όχι γαϊδουρινή, αλλά αρκετή ώστε ο Μπιλάκος να κάνει το θαύμα του -γιατί θα το κάνει. Δεύτερον, έναν άνθρωπο που δεν ψοφάει για μόστρα, χωρίς παρεξήγηση, γιατί από μόστρα έχουμε χορτάσει κι εγώ κι αυτός και πολλά φιλαράκια μου. Το τρίτο και προαιρετικό αλλά πιθανά σωτήριο θα ήταν κι άλλο φιλαράκι για παρέα, έτσι, γιατί τα έχει λατρεία τα έτερα γαβγίζοντα.

Σκέφτομαι ώρες ώρες πως κάτι τυπάκια σαν εμένα και τον Μπιλάκο είμαστε πολύ τυχερά που δεν είμαστε έτσι φουντωτά και ασπρούλικα. Ου, και φαντάσου να γινόμασταν και μικρόσωμα.. Ουρά θα κάνανε. Και μετά παίζει να μας επιστρέφαν σούμπιτο πίσω γιατί δεν τους βγήκαμε όπως μας θέλανε.

Έτσι όταν τον Μπιλάκο τον πιάνει το παράπονο, τότε που καθόμαστε οι δυο μας και τα λέμε ως σωστά αδέρφια που δεν είναι αδέρφια, και περιγράφει καθένας το όνειρό του -πχ τι χρώμα καναπέ θα προτιμούσαμε στο νέο μας σπίτι- τότε λοιπόν του λέω "Μπιλάκο, είμαστε τυχεροί που κάποιος άνθρωπος βλέπει το μέσα μας. Γιατί, φίλε μου, Μπιλάκο, το μέσα το δικό σου είναι απέραντο.."

Πίσω