Πώς να φτάνετε στα άκρα

-Ή αλλιώς- Πώς να ασκείτε την απόλυτη πίεση:

Έχω έναν αδερφό, τον λένε Μπιλάκο. Σίγουρα δεν είμαστε αδέρφια γιατί διαφέρουμε σε πολλά όπως βλέπετε. 

Αυτός είναι μπουμπούνας, για αρχή. Επίσης, είναι λίγο φοβιτσιάρης. Η ομορφιά του απέχει πολύ από τη δικιά μου, που τη λες και εξωτική (α, με φωνάζουν και Lucy Liu). Έχει μια τρίχα που τον κάνει να φαίνεται 30 κιλά, ενώ η δική μου αναδεικνύει το καλλίγραμμο κορμί ελαφιού. Είναι σοβαρές διαφορές όπως και να το κάνεις. Και φυσικά, έχουμε και μια διαφορά στην ηλικία. Ως σωστό θηλυκό, αυτό με την ηλικία δεν το αναλύω παραπάνω, να με συγχωρείτε.

Βρεθήκαμε που λέτε μια μέρα με τον Μπιλάκο ως μέρος του  Σχεδίου Β. Το γνωστό δούναι και λαβείν. Κι ήμουν σίγουρη πως το σχέδιό μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού είδα δάκρυα χαράς και μια αγκαλιά που άνοιξε διάπλατα. Κούνια που με κούναγε, αν ήξερα πως το πρόβλημα στο σπίτι είναι τόσο μεγάλο, το Σχέδιο Β θα είχε στόχο την εξολόθρευση του έτερου ανθρώπου, αυτού που ενίσταται κατά της παρουσίας μου δηλαδή. 

Γι'αυτό και βρεθήκαμε αμφότεροι, εγώ και ο Μπιλάκος (του οποίου το όνομα προέκυψε από το "χοντρομπαλάς"), να ζούμε δήθεν μαντρωμένοι σε ένα παλιό άδειο σπίτι. Δήθεν λέω, γιατί κάποιοι υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή εμένα. Που απώτερος σκοπός μου δεν ήταν απλά να επιβιώσω, αλλά να ζήσω το όνειρο. Βρήκα τρόπο λοιπόν να την κοπανάω από το σπίτι αυτό -γιατί πόσες τρύπες να μπαλώσει και η Α; Κι όλο έβγαινα και μπαστακωνόμουν στην αυλή μιας ξινής που δε με ήθελε και με απειλούσε πως θα με ξαποστείλει, μετά ερχόταν η Α, με μάζευε, άκουγε την κατσάδα της και μην τα πολυλογώ, κάθε μέρα η ίδια ιστορία. Ως εδώ το σχέδιό μου πήγαινε κατ'ευχήν, γιατί πόσο να αντέξει το άγχος; Λίγο ο δρόμος που περνούσε πιο κάτω, λίγο οι απειλές της ξινής, κάθε μέρα με την ψυχή στο στόμα ερχόταν να μας βρει. 

Ξεκινούσε στις 7 το πρωί για να καταλάβετε τι σας λέω, μας μάζευε, τρώγαμε, παίζαμε, ωραία ήταν.. Μπάλωνε τρύπες, ξαναπαίζαμε και μετά έφευγε μην την πάρουν χαμπάρι πως λείπει. Το απόγευμα το ίδιο. Μέχρι που ήρθε ένα πρωί και, για ακόμα μια φορά, της τη φυλούσα. Είχα αφήσει τον Μπιλάκο απ'έξω κι εγώ τριγύρναγα στις γειτονιές με κάτι νέα φιλαράκια, τη Λίζα & τον Τζίμη (η Α τους λέει έτσι), που με είχαν σαν παιδί τους. Έσκασε πάλι ο άνθρωπός μου κι εγώ εξαφανισμένη, αν και δεν είχα σκοπό να το παρατραβήξω αυτήν τη φορά. Εμφανίστηκα μετά από λίγες ώρες, ωραία κι αραχτή όπως πάντα, οπότε και με βρήκε. Το τελικό μου σχέδιο πέτυχε, γιατί με βούτηξε και με πήγε σπίτι της χωρίς πολλά πολλά. Βρήκα και τον Μπιλάκο εκεί, εξασφάλισα την δική του είσοδο πρώτα, καθότι μπουμπούνας και πώς να τα καταφέρει μόνος του; 

Γνώρισα τους νέους μου φίλους, τον Άιζακ, τον Ίγκυ, την Prada και τον Κοντό (αυτός ο τελευταίος έχει τη δική του ιστορία, είναι μασκότ πλέον και τον αγαπάμε όλοι) και από εκείνη τη μέρα έβαλα τέλος στα σχέδια, αφού ο σκοπός επετεύχθη. Επίσης, από εκείνη τη μέρα, μπήκε η πρώτη μου φωτογραφία στο διαδίκτυο, με τίτλο "Επείγουσα Φιλοξενία". Είχε 62 κοινοποιήσεις και όπως και όλες οι υπόλοιπες, καμία ανταπόκριση. Δε με πειράζει, ο άνθρωπός μου με λατρεύει και συνεχίζει να προσπαθεί καθημερινά. Άσε που με το'να και με τ'άλλο, έχει γίνει μια έκρηξη πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας στο κεφάλι της, όλη μέρα για μας προσπαθεί.

Που σημαίνει πως η μόνη απάντηση που έχω να της δώσω είναι "Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα!"