Είμαι η Νάντια!!
Είμαι πανέξυπνη. Τόσο που με φωνάζουν διαόλου κάλτσα. Ενίοτε με λένε και Κατσίκι, Καγκουρό ή Γάτα. Και Μαϊμού βέβαια. Και Μουλάν -αυτό δεν ξέρω τι σημαίνει, για να το λένε όμως.. Βασικά, χρησιμοποιώ πληθυντικό για λόγους εντυπωσιασμού, καθώς από τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων στην Ελλάδα, μόνο ένας με αγαπάει. Τόσο πολύ όμως που κάνει για 50 εκατομμύρια. Κι επειδή κατά βάθος είμαι σκύλος, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.
Αποφάσισα να με παρουσιάσω! Γιατί μου αξίζει φυσικά, να με θαυμάσουν όλοι! Έχω και φίλους να σας δείξω, δεν είμαι παρτάκιας (αφού είμαι σκύλος ντε). Απολαύστε με!
ΥΓ. Έχω κατακλείσει το facebook, νομίζω όλοι με ξέρουν. Γιατί από τον Αύγουστο του 2014 ψάχνω έναν άνθρωπο ακόμα, να με αγαπήσει όσο ο δικός μου άνθρωπος (παραπάνω δεν νομίζω να γίνεται). Θα πέσει πολύ κλάμα στο σπίτι μου αλλά δε γίνεται αλλιώς, καταλαβαίνω. Ψάχνω..πώς το λένε; Κάποιον να υιοθετήσω, ναι, αυτό..
Γράφει ο άνθρωπός μου (κάνω πως κοιτάω από την άλλη):
Η Νάντια έχει πολλά φιλαράκια, κάποια ζουν σαν άρχοντες και κάποια παλεύουν καιρό να βρούνε σπίτι.
Δεν είμαι μέλος φιλοζωϊκής ούτε γνωρίζω αρκετά επί του θέματος. Είμαι απλά ένας άνθρωπος που βρήκε ένα κουτάβι στη μέση του δρόμου και το πήρε σπίτι του για να το σώσει, χωρίς ίσως να σκεφτεί πόσο δύσκολο θα ήταν να βρει οικογένεια. Δέθηκα, όπως δένονται όλοι, κάνω τα πάντα για να μην ξαναβρεθεί στο δρόμο, παρόλο που κάποια στιγμή αναγνωρίζω πως ίσως αυτό να είναι αναπόφευκτο.
Η Νάντια μπορεί να κάνει κι άλλα φιλαράκια και να τα φιλοξενήσει στη σελίδα της. Αλλά έκανα αυτή τη σελίδα με βάση τα συναισθήματα που η Νάντια μού γεννάει και πάνω απ'όλα θα τα χαρακτήριζα γλυκά. Ξεδιπλώνω & χαρίζω την ιστορία της, η οποία μπορεί να μην είναι από τις ομορφότερες ή τις πιο ενδιαφέρουσες, είναι όμως με αγάπη για όλα αυτά που μου δίνει μες στην άγνοιά της. Θα'θελα λοιπόν και τα φιλαράκια της να γράφουν τέτοιες ιστορίες, όχι τρόμου και πανικού, γιατί αυτό αξίζει, αυτό μας δίνουν κι αυτό θέλει η Νάντια πάντα να θυμόμαστε, πόσο γλυκιά είναι η ζωή με ένα τέτοιο πλάσμα.