Ως κάθε σκύλος που σέβεται την ουρά του, τείνω να έχω σε κάποια θέματα μνήμη χρυσόψαρου. Ο άνθρωπός μου πάλι (η Α) ως σωστό δίποδο, έχει μέσα της τη μανία για αναπόληση. Ειδικά δε με κάποιες εικόνες που όταν τις πρωταντίκρυσε την σόκαραν ανησυχητικά πολύ. Μα τι να πω κι εγώ που τα'ζησα..

Το όλο θέμα ξεκίνησε την ημέρα που ολοκλήρωσα το Σχέδιο εισβολής μου στο σπίτι της Α και ταυτόχρονα άρχισε το ξεπαράδιασμα. Κι εδώ έρχομαι να αναρωτηθώ, οι πλούσιοι είναι πλούσιοι γιατί δεν ξοδεύουν για πάρτη ημών των τετράποδων ή απλώς εγώ πήγα και έπεσα στην μπατίρω; Δηλαδή, αν είχε λεφτά θα ζούσαμε στα πούπουλα ή δεν θα μ'έμπαζε ποτέ στο αμάξι της; Καθώς λοιπόν την έφτασα να μετράει και τα δίλεπτα, συνειδητοποιούμε, φίλοι μου, πως για τις απαραίτητες μεν, τσουχτερές δε παρεμβάσεις στη γυναικεία μου φύση (και δεν εννοώ την τσαχπινιά μου) τα χρήματα δε φτάνανε ποτέ. Έλα όμως που ήρθε ο καιρός το Φλεβάρη και τ'αγόρια του σπιτιού άνοιξαν τα μάτια τους επιτέλους, αφού είδαν πόσο όμορφη και λιμπιστερή κοπέλα είμαι.. Κάπως έτσι προκάλεσα στην Α το άγχος του αιώνα, αφού το μόνο που της έλειπε ήταν η περιέργεια του πώς θα είναι τα παιδιά μου με τον τραμπούκο του σπιτιού (καθότι αρχηγός & ομορφάντρας). Πήρε λοιπόν την απόφαση μιας και δεν της βγαίναν τα κουκιά με τίποτα να παρακαλέσει τους ειδήμονες.

Θα ξανακάνω παρένθεση γιατί λατρεύω τη λογοδιάρροια και θα πω ότι, όπως έχει προαναφερθεί, ο άνθρωπός μου ουδεμία σχέση έχει με φιλοζωϊκά σωματεία, με μόνη εξαίρεση την επαφή της μ'αυτό που της χάρισε το Λαχείο του αιώνα, δηλαδή τον Iggy. Κι ίσως και να μη θέλει να έχει σχέση με κάποιο άλλο αφού πολλά περίεργα βλέπει και πολλούς καβγάδες, αλληλοκατηγορίες, ξεκατινιάσματα, χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και τα λοιπά, με πιάνετε νομίζω. Προτιμά λοιπόν να ζει στο ροζ σύννεφο όπου όλα γίνονται για το καλό των τετράποδων και όχι για τον εγωισμό των δίποδων, κι έχει αποφασίσει να απέχει από κλίκες και ακραία ξεσπάσματα "φιλοζωίας".

Γι'αυτό το λόγο προφανώς όταν βρέθηκε ο άνθρωπος που εισάκουσε την παράκλησή της και θέλησε να τη βοηθήσει έμπρακτα, εξεπλάγην παραπάνω από ευχάριστα, αφού είδε πως μέσα σ'όλον αυτόν το χαμό υπάρχουν άνθρωποι με καθαρή καρδιά -ως τότε τέτοιον θεωρούσε μόνο αυτόν που της έδωσε τον Ίγκαρο. Κι έτσι γνώρισε την Σ, που δεν είναι άνθρωπος, αλλά Άνθρωπος.

Το χαρακτηριστικό των Ανθρώπων σύμφωνα με όσα λέει ο άνθρωπός μου είναι ένα: Δεν ντρέπονται να βουτήξουν στα σκατά (μπαρδόν) για να δώσουν βοήθεια, γιατί ξέρουν πως αυτό που τους κάνει όμορφους δεν είναι τα περιποιημένα νύχια αλλά το χαμόγελο που γεννάει η ίδια η ζωή. Και παρόλο που καμιά φορά η βοήθεια πάει στράφι και το χαμόγελο σβήνει αναπόφευκτα, γιατί κι αυτό μες στη ζωή είναι, στην πρώτη ευκαιρία ξαναβουτάν.

Στο θέμα μας και πάλι γιατί το παράκανα. Η Σ λοιπόν έδωσε το εντάξει, η Α με φόρτωσε γι'άλλη μια φορά στο αυτοκίνητο κι εγώ εν μια νυκτί ξαναβρέθηκα από τα σαλόνια στ'αλώνια. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν τρις χειρότερα, αφού δεν ήμουν απλά ένα τετράποδο σ'ένα κλουβί, αλλά ένα τετράποδο που βίωνε την εγκατάλειψη, ή -όπως είπε ο άνθρωπός μου- την απόλυτη έννοια της Αποκοπής. Η Α με σκεφτόταν με χαρμολύπη συνεχώς εκείνες τις μέρες, μα όταν (πιστεύεις πως) σε παρατάνε, ζεις απλώς τον ορισμό της φρίκης. Η απόδειξη αυτών που σας λέω είναι τρανταχτή και δε χωράει αμφισβήτηση:

Ναι, εγώ είμαι αυτό. Αυτήν την εικόνα έχουν η Αποκοπή και η Εγκατάλειψη λοιπόν; Ναι, αυτή.

Το πιο θλιβερό όλων ήταν πως έπαψα να είμαι η Νάντια ή το Κατσίκι ή η Μαϊμού ή το Καγκουρό. Ήμουν απλώς ένα νούμερο. Την ίδια θλίψη πρέπει να προκαλούν οι ειδήσεις όταν χάνεις τον άνθρωπό σου κι αυτοί λένε "5 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους", και ξαφνικά αυτός που για σένα ήταν ο κόσμος όλος γίνεται ένας απ'τους 5, ένας αριθμός δηλαδή. Έτσι κι εγώ λοιπόν δεν ήμουν πια το καμάρι του ανθρώπου μου, αλλά ένας κωδικός. Κι η απορία μου θα είναι πάντα η εξής: Πώς γίνεται να υπάρχει τιμωρία χωρίς έγκλημα; Γιατί ξύπνησα ένα πρωί και βρέθηκα στη φυλακή; Δικάστηκα ερήμην γιατί οι άνθρωποι δε μιλούν τη γλώσσα μου; Ποιος μ'έχωσε εδώ μέσα;;

Τραγικό, ο άνθρωπός μου μ'έχωσε. Κι αυτή τη στιγμή θα ξεσπούσε σε κλάματα απ'τις τύψεις αν το όλο θέμα δεν ήταν προσωρινό. Εγώ το έχω στο μυαλό μου κάπως έτσι: Κάτι έκανα γι'αυτούς λάθος, άγνωστο τι, με μπαγλάρωσαν εν αγνοία μου, με δίκασαν ενώ εγώ κοιμόμουν κι αφού είδαν πως δεν ήταν και τόσο βαρύ το έγκλημά μου τελικά ή πως απλά είμαι ένα κουκλί ζωγραφιστό που δεν του αξίζουν τα μπουντρούμια, με ξαναδώσανε στον άνθρωπό μου, η οποία με έσωσε από την αγχόνη, γι'αυτό και στα μάτια μου είναι πλέον αυτό:

(παρόλο που ίσως και να μ'έχωσε αυτή, δε λέω.. το ότι έχω μνήμη χρυσόψαρου την βόλεψε πάντως.)

Στο μυαλό του ανθρώπου μου πάλι είναι λίγο πιο απλή η περιγραφή: Στείρωση στο ΔΙΚΕΠΑΖ. Πεζά και ξενέρωτα δηλαδή.

Το πρώτο και απλό ζήτημα είναι πως Τέλος καλό, όλα καλά. Για μένα, τη Νάντια, το Ναντούκο. Κι αυτό, φίλοι μου, είναι το δεύτερο και πιο περίπλοκο ζήτημα που προκύπτει από την (προ)φυλάκισή μου. Όλα τ'άλλα φιλαράκια που γνώρισα εκεί μέσα κουβαλάνε μια ιστορία σαν τη δική μου; Κάναν κάποιο λάθος εν αγνοία τους και κατέληξαν στη φυλακή; Κι αν ο άνθρωπός τους δεν πάει να τα απελευθερώσει ηρωικά, θα μείνουν μέσα ισόβια; Με τ'αυτιά πίσω και με το τρομαγμένο βλέμμα που'χα κι εγώ εκείνη τη μία ατέλειωτη βδομάδα; Τ'όνομά τους δεν θα το ξανακούσουνε ποτέ δηλαδή;

Εγώ είμαι ξανά η Νάντια. Τα βράδια κοιμάμαι στο box μου και το πρωί χτυπάω ρυθμικά την ουρά μου που κάνει ταπ ταπ, ο άνθρωπός μου μου ανοίγει την πόρτα κι εγώ τεντώνομαι στην αγκαλιά της. Μετά βγαίνουμε στην αυλή και πώς αυτό το μπαλάκι βρίσκει τρόπο να ξεφεύγει αφού μόλις της το έδωσα, δεν το καταλαβαίνω. Τρώω, κοιμάμαι, παίζω με τους φίλους μου και τα βάζω ατρόμητη με τους εχθρούς, τη γειτόνισσα για παράδειγμα. Αυτά κάνω κάθε μέρα και η προσμονή όλων αυτών των απλών πραγμάτων είναι που κάνει την ουρά μου να χτυπάει ρυθμικά, ταπ ταπ, κάθε πρωί, τόσο απλή είναι η ευτυχία μου.

Πώς γίνεται λοιπόν κάποιοι φίλοι μου φυλακισμένοι να'ναι για πάντα απλοί αριθμοί; Τι κάναν τόσο λάθος για να τους αξίζει να ζήσουν χωρίς όνομα;

Με αγάπη εγώ, που λέγομαι Νάντια.

Πίσω