Αλήθεια, τώρα που σε σκέφτομαι, νομίζω πιο πολύ αυτό ζητούσες, την ησυχία σου.. Να μπορείς να αράζεις χωρίς φόβο και άγχος στον ήλιο. Να μην τρέμεις απ'τον Άιζακ ή από τον Ίγκυ, που όποτε τους έβλεπες κοκκάλωνες από φόβο στη γωνία.

Πρώτα απ'όλα, ξέρω πως πια δεν είμαστε φίλοι, και πως αν μ'έβλεπες σήμερα όπως κάποτε ονειρευόντουσαν για μας, να παίζουμε λέει μαζί στο πάρκο και τι χαρά θα κάναμε μόλις βρισκόμασταν ξανά, ξέρω πως θα σ'έτρωγα ζωντανό ή μπορεί κι εσύ να έκανες το ίδιο. Αλλά ως τέως κολλητή σου & ως κάποια που σ'αγάπησε πραγματικά, τόσο που θυμάσαι τι ρόλο έπαιξα κάποτε, το δικαιούμαι να στα γράψω όλα, έτσι, για να ξέρεις τι γίνεται.

Ήθελα να σου πω λοιπόν πως όσο και να διακωμωδήσεις κάποια πράγματα, δεν μπορούν να γίνουνε αστεία. Η ατυχία σου δεν ήταν αστεία. Και το κενό που άφησες, δεν μπορεί να γίνει αστείο. Έχεις μαμά, κι ας μη βρήκες ποτέ τον άνθρωπό σου. Κι όπως όλες οι μαμάδες, σ'έβλεπε όμορφο, πολύ όμορφο κιόλας. Το'λεγε, τα μάτια σου τα βαμμένα λες με ρίμελ, σαν Αιγύπτιος θεός. Ή τα πατούσια σου τα γαντοφορεμένα, σαν το αντράκι που βάζει το φράκο και πάει στον πρώτο του χορό. Περπατούσες σαν να χόρευες δίπλα της και δεν ξέρω αν θα ξαναπεί σε σκύλο "High Five", γιατί ήταν τόσο μεταξύ σας που μόνο σε σας ανήκει. Ενάμιση χρόνο ήσουν πονοκέφαλος, αλλά και στις χειρότερες στιγμές σου σε άγγιζε με τρυφερότητα, γιατί με αυτό την γέμιζες. Σαν κάποιον που ξέρει πως ο πιο αδύναμος θέλει μια βοήθεια παραπάνω. Όχι, δεν είναι δίκαιος άνθρωπος η μαμά σου, όμως σ'αγαπάει πολύ. Κι ήταν ατυχία το ότι απ'όλους τους ανθρώπους της γης, κατάφερες να αγαπήσεις μόνο αυτήν. Θα μπορούσες να γνωρίσεις κόσμο, να έχεις το σπίτι σου, τις αγκαλιές σου, το μπαλάκι σου. Όλοι σε θυμούνται σαν αυτόν που φοβόταν, σαν αυτόν που γαύγιζε και να σου πω κάτι, αυτό είναι άδικο. Γιατί δεν ήσουν αυτό. Ήσουν κάποιος που απλά ήθελε τον χρόνο του & λυπάμαι που δεν το έμαθε κανείς. Και πιο πολύ λυπάμαι που ούτε θα το μάθει ποτέ κάποιος εδώ κάτω. Όλοι ονειρεύονται τα εύκολα, αλλά κάποια πράγματα απλώς τυχαίνουνε στραβά. Και μετά είναι λες και το στραβό προκαλεί αλλεργία.

Από χθες η μαμά σου σου μιλάει. Και στη δουλεια και στο αμάξι, όλο σου έλεγε να περιμένεις γιατί δεν μπορεί να σου τα πει όλα τώρα όπως θέλει, δεν ξέρω αν την άκουγες. Γιατί έχει κόσμο..Γιατί θολώνει ο δρόμος όταν σου μιλάει.. Θυμάσαι που έχωνε το χέρι της στη γούνα σου; Της άρεζε τόσο πολύ γιατί ήταν η πιο απαλή του κόσμου κι ας σε τάιζε βλακείες. Η ουρά σου κυμάτιζε κι εσύ χόρευες.. Και κάθε βράδυ σ'έκανε μια μεγάλη αγκαλιά κι εσύ καθόσουν, κι ήξερε πως την ανεχόσουνα μόνο και μόνο γιατί ήταν η ιεροτελεστία σας πριν το φαγητό.

Θέλω να ξέρεις πως αυτό που έλεγε το πίστευε πραγματικά. Πως θα γεράσετε μαζί εντέλει, θυμάσαι; Σου έλεγε "Να δεις που τελικά μια μέρα οι δυο μας θα μείνουμε".

Ξέρω πως δεν σου χάρισε τον καναπέ που ονειρευόμασταν κάποτε. Αλλά πιστεύω, Μπιλάκο, ο καναπές σου θα'ναι άσπρος σαν το σύννεφο κι εσύ θα τρέχεις ευτυχισμένος πια χωρίς να φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Ή κι αν φοβάσαι, πως δεν θα σε κοροϊδεύουνε γι'αυτό που είσαι.

Να μου φιλήσεις τον Ραμόν.. Και να ξέρεις Μπιλάκο, τίποτα δεν χωράει στα λόγια τελικά. Τρέχα κι όταν έρθω, θα ξανακάνουμε High 5..Εμείς οι δυο, κανένας άλλος.

www.youtube.com/watch?v=zumgfH4f0yI