Η αγάπη μέσα από αριθμούς

-Η σημασία της μονάδας.

Η αγάπη λένε έχει μια φοβερή ιδιότητα: Όσο τη διαιρείς, τόσο αυτή πολλαπλασιάζεται. Γιατί κάποια πράγματα απλώς δεν τελειώνουν ποτέ, πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Η αγάπη του ανθρώπου μου (της Α) για μένα, το μικρό της Ναντούκο (σοβαρά, πόκεμον είμαι και με φωνάζει ακόμα Ναντούκο;) Η ελπίδα της πως θα'μαι πάντα ευτυχισμένη όπως μου αξίζει. Η νοσταλγία για όσα ζήσαμε παρέα στο μικρό μας ταξίδι, καλά και κακά. Η τρυφερότητα που γεννά η ανάμνησή μου. Και όπως όλοι οι ερωτευμένοι, η αίσθηση που της άφηνε το ελαφίσιο μου κορμί όταν με έκλεινε στην αγκαλιά της.

Ο άνθρωπός μου μοίρασε όλη την αγάπη που νιώθει για μένα, κι έτσι γνώρισα τη νέα μου μαμά, τη Μ. Το μόνο που ζητάει μέσα της είναι η αγάπη αυτή να πολλαπλασιαστεί και να ξεπεράσει ακόμα και τη δικιά της. Γίνεται; Όλα γίνονται.

Η Α νιώθει μια μικρή θλίψη ακόμα, αναπόφευκτη κι αυτή. Η εικόνα που την τριβελίζει είναι εκείνη μόλις πήγε στην πόρτα, την άνοιξε κι εγώ πήγα να φύγω μαζί της, έτοιμη να επιστρέψω στη ζωή που γνώριζα μέχρι τότε. Στην αγκαλιά της, στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι μας. Η Α γέλασε και πέρασε ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσει πόσο τη στιγμάτισε η εικόνα μου αυτή. Γιατί δεν έσκυψε να με αγκαλιάσει ή να με φιλήσει, απλά χαιρέτησε τη νέα μου μαμά και έφυγε. Δε μου γύρισε την πλάτη, ούτε πρόκειται ποτέ να το κάνει ό,τι κι αν χρειαστώ. Απλά έφυγε, ξέροντας πως θα με δει ξανά σύντομα για να με σφίξει στα χέρια της.

Όσο για μένα.. Εγώ, φίλοι μου, πλέον ζω το όνειρο! Έχω τον καναπέ μου (καφές είναι τελικά, μικρέ Μπιλάκο), τη μαμά μου που μ'αγαπάει, και πολλούς πολλούς νέους φίλους, δίποδους και τετράποδους! Βγαίνω βόλτες, πάω για καφέ, παίζω, το σπίτι νομίζω μου ανήκει από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ μέσα!

Το box μου στέκεται ακόμα, άδειο πλέον, στο σαλόνι, εκεί, δίπλα στη σόμπα. Η κουβέρτα μου είναι ακόμα μέσα και όταν τη μύρισε η Α μονολόγησε "Παναγία μου, βρωμάει!". Πήγε να το αδειάσει προχθές, κι ένιωσε όπως πολύ πολύ παλιά, μετά από έναν χωρισμό της. Έναν χωρισμό που πραγματικά δεν της στοίχισε και δεν έκλαψε καν, εκτός από μια στιγμή μόνο που ξαφνιάστηκε. Μια στιγμή απρόσμενη αλήθεια, όταν άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου της και βρήκε μέσα ένα θερμόμετρο, σταματημένο στο 38. Τότε μόνο έκλαψε, όπως έκλαψε κι όταν είδε το box μου γεμάτο πλαστικά κομματάκια από το μπολ μου. Γιατί είχε προετοιμαστεί για όλα, εκτός από αυτό. Για το box μου που θα την περίμενε με ανοιχτή την πόρτα, για τη σιωπή μέσα του, για εμένα, που απλά θα έλειπα. Για όλα, εκτός από αυτά τα πλαστικά κομματάκια, που εμφανίστηκαν μπροστά της από το πουθενά. 

Χαίρεται για μένα, αλήθεια, ειλικρινά, χαίρεται. Απλά τη στιγμάτισα, από την πρώτη εκείνη μέρα που με βρήκε στη μέση του δρόμου κι εγώ προσποιήθηκα την βρεγμένη γάτα για να με πάρει σπίτι της. Μακάρι, λέει, να μπορούσε να μου χαρίσει τον κόσμο όλο. Μα δεν ξέρει πως απ'τη στιγμή που αποφάσισε να διαιρέσει την αγάπη της, μου τον χάρισε και είμαι όπως μου πρέπει πλέον.

Από τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων σ'αυτή τη χώρα που ζω, μ'αγαπάνε πλέον δύο. Η ταπεινή μονάδα έγινε δίδυμο αχτύπητο, κι εγώ πάντα μέσα μου θα ξέρω πως είμαι μια λατρεία, ένας έρωτας που απλά δεν μπορεί να ξεχαστεί. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;