Πώς να κάνετε "φιλεχθρούς"

-Ή αλλιώς- Πάντα τα πάντα για την Prada:

Προσπαθώ εδώ και καιρό να κάτσω στο μπαλκόνι με τον άνθρωπό μου (την Α), να πιούμε ήρεμα κι ωραία το καφεδάκι μας και ν'απολαύσουμε τη θάλασσα μπροστά μας ανενόχλητες (αν και μεταξύ μας, τη σιχαίνομαι τη θάλασσα). Κι όλα θα ήταν εύκολα, αν δεν υπήρχε η Prada. Ή αλλιώς Ultra ή απλώς μοσχάρω -και μετά κλαίγομαι για τα δικά μου παρατσούκλια. Αλλά αν δεν έχεις τη χάρη ζαρκαδιού, καλή ώρα, πώς περιμένεις να σε πούνε; Δελφινοκόριτσο;

Η Ultra που λέτε (ας τη λέμε έτσι γιατί τα άλλα δεν τα καταλαβαίνει, σε αντίθεση με μένα που ακούω στα πάντα, αφού -θέλω να πιστεύω- όλοι ασχολούνται μαζί μου) είναι η καλύτερή μου φίλη. Για καλό και για κακό πάντως όποτε τη βλέπω πέφτω τ'ανάσκελα. Επίσης της αρέσει να της καθαρίζω τ'αυτιά, εκτός κι αν κρατάει το πολυπόθητο μπαλάκι της, με όλο το σεβασμό, όπως το φαγητό μου είναι δικό μου, έτσι και το μπαλάκι της είναι μπαλάκι της. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αναγκάστηκα να την κάνω καλύτερή μου φίλη για δύο απλούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως δεν έχει άλλο κορίτσι στην ομάδα μας. Ο δεύτερος είναι πως η Ultra αποτελεί αντικείμενο αδυναμίας του έτερου ανθρώπου του σπιτιού, ο οποίος αν θυμάστε με ζηλεύει (δε βρίσκω άλλο λόγο) και δε με θέλει εδώ μέσα. Αλλά κάνει υπομονή για χάρη της λατρείας του, νομίζω δηλαδή. Τέλος πάντων, όσο υπάρχει αυτή η πιθανότητα, κάνω υπομονή και δέχομαι να είμαι καλύτερη φίλη του πιο χαζού σκύλου στον κόσμο. 

Να πω εδώ πως μετά την εισβολή μου στο σπίτι, η Α μας έχει χωρίσει σε δύο ομάδες. Αφορμή γι'αυτό στάθηκε το ότι είχαμε από μόνοι μας χωριστεί πριν να πάρει την πρωτοβουλία η ίδια, με τον Άιζακ και τον Iggy στο ένα στρατόπεδο, την αφεντιά μου και την Ultra στο άλλο. Οι μόνοι που επιτρέπεται να παίζουν με όλους είναι ο Μπιλάκος και το Κοντό, ο πρώτος πάντα θύμα ούτως ή άλλως, και ο δεύτερος τόσο κοντός που χωράει παντού. Έτσι, η κάθε ομάδα ζει αρμονικά, με έναν τραμπούκο, έναν υπαρχηγό και τα τσιράκια τους έκαστη. Στη δική μου ομάδα προφανώς, τραμπούκος και αρχηγός είναι η χαζή. 

Η οποία μπορεί εντέλει κι αφού το ανέλυσα διεξοδικώς να το παίζει χαζή και να μην είναι, δεν εξηγείται αλλιώς το ότι έχει τους πάντες, εκτός από τον άνθρωπό μου, "σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε". Μέγιστη σιγανοπαπαδιά, αλλά έχει πιάσει το κόλπο της αφού τους έχει ξεπαραδιάσει όλους, καθότι παραέχει ιδιαίτερες προτιμήσεις στο φαγητό από μωρό κουτάβι και μην σας τα πολυλογώ, έχει φάει την προίκα όλων μας. Ο άνθρωπός μου από την άλλη την βλέπει ως ένα χαζό, ευαίσθητο πλάσμα που την ακούει πάραυτα. Ίσως γι'αυτό και δεν της έχει τη λατρεία που θα περίμενε κανείς, αφού όπως λένε (και το έχουμε εφαρμόσει όλοι άψογα ομολογώ) "αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα". Που σημαίνει πως, ακόμα και για μένα, όλο και κάτι στραβό έχει να πει, αφού ακόμα κι εγώ έχω χούγια, το παραδέχομαι.

Από την άλλη είναι και ο τρόπος που η χαζή ήρθε στο σπίτι, αν σκεφτεί κανείς πως ήταν τόσο απρόσμενη και απρογραμμάτιστη η άφιξή της που τύφλα να'χουν οι εγκυμοσύνες. Σ'αυτό το θέμα η Ultra υστερεί, αφού τουλάχιστον εγώ δεν έχω αλλάξει τόσα σπίτια όσα αυτή. Είναι κι αυτός ένας λόγος να την συμπονάς λίγο και να μην τη βλέπεις ως ένα τρομακτικό φουσκωτό μπιφτέκι με πόδια.

Νομίζω βαθειά μέσα μου πως η Ultra μ'αγαπάει αλλά δεν ξέρει πώς να μου το δείξει. Προφανώς όχι με γρυλίσματα, μα να πω και την αλήθεια δε μ'έχει πειράξει ποτέ της. Μοιάζει μ'εκείνα τα γιγαντομωρά που βλέπεις, που είναι τεράστια αλλά όπως και να το κάνεις, είναι απλώς μωρά. 

Αυτή είναι η καλύτερή μου φίλη. Το πρόβλημα είναι πως εκτός από χαζή, είναι και ζητιάνα, συγκεκριμένα το μόνο που θέλει από την Α όταν την βλέπει αραχτή μαζί μου στο μπαλκόνι είναι να χωθεί ανάμεσά μας (και στο εκτόπισμα καταλαβαίνετε πως δεν φτουράω) και να αποθέσει την κεφάλα της στα πόδια της απολαμβάνοντας χάδια. Κάπως έτσι, φίλοι μου, η καλύτερή μου φίλη είναι κι ο χειρότερος εχθρός μου. Φιλεχθρός δηλαδή, αγαπημένος πάντα. Γιατί στο κάτω κάτω, τι είναι η ζωή χωρίς μια "frienemy";